Norma dla wody pitnej: 250 mg / l
- brak barwy, mozliwe pogorszenie smaku i zapachu
- Korozja metali i betonu
Usuwanie siarczanów z wody
- Zasada odwróconej osmozy
Uzdatniamy wodę od 1999 roku
Siarczany należą do podstawowych (obok chlorków i węglanów) anionów występujących w wodzie. Jedynie w przypadku, gdy wysokie stężenie siarczanów jest połączone z wysokim stężeniem magnezu, woda taka może mieć efekt przeczyszczający. Wysokie stężenia siarczanów mogą działać korodująco na metale i w szczególności na beton. Podczas usuwania azotanów w procesie wymiany jonowej, siarczany w wodzie powodują problemy, ponieważ zmniejszają pojemność jonowymienną złoża, które w efekcie musi się potem częściej regenerować.
Nadmierne stężenie siarczanów zazwyczaj powoduje także podwyższenie przewodności. Podobnie jak w przypadku chlorków, problem ten rozwiązuje się w procesie odwróconej osmozy. Ponieważ odwrócona osmoza pozbawia wodę wszelkich minerałów (demineralizacja) niemal całkowicie, wodę po procesie odwróconej osmozy miesza się z wodą nieuzdatnioną (w której znajdują się minerały) z wykorzystaniem tzw. by-passu.
Często zadawane pytania (FAQ):
Siarczany znajdujące się w wodzie w niewielkich ilościach nie są rozpoznawalne na pierwszy rzut oka. Nie wpływają one na barwę wody, jednak czasem ich obecność może prowadzić do pogorszenia zapachu lub smaku.
Problemy technologiczne spowodowane obecnością siarczanów to przede wszystkim zwiększona korozyjność elementów stalowych.
Siarczany najczęściej usuwane są z wody za pomocą odwróconej osmozy. Niekiedy stosowana jest również wymiana jonowa na odpowiednim złożu.