Norma dla wody pitnej: 0,3 mg/l
- Brak barwy, smaku i zapachu
- w infuzjach i roztworach dożylnych zwiększa ryzyko choroby Alzheimera i Parkinsona
- Działa toksycznie na ryby i rośliny
Usuwanie glinu (aluminium) z wody
- Strącanie i filtracja, wymiana jonowa, adsorpcja, odwrócona osmoza
Naturalne aluminium – glin (trzeci najczęściej występujący pierwiastek w skorupie ziemskiej) jest stosunkowo nierozpuszczalny i naturalnie uwalnia się do wody ze skał, przeważnie w ograniczonych ilościach. Źródłem zwiększonych stężeń mogą być kwaśne deszcze lub kwaśne źródła wód podziemnych, które mogą uwolnić glin ze skał, lub ścieki przemysłowe.
Dla człowieka aluminium jest niebezpieczne zazwyczaj wyłącznie w przypadku, gdy bezpośrednio przeniknie do krwioobiegu. Wszystkie roztwory dożylne mają zatem bardziej restrykcyjny limit (0,010 mg/l). W przypadku spożycia, aluminium nie stanowi znaczącego zagrożenia, a nawet jest powszechnie stosowane jako środek strącający do uzdatniania wody pitnej.
Ze względu na niską rozpuszczalność aluminium można łatwo usunąć poprzez dostosowanie pH, strącanie i późniejszą filtrację.
Często zadawane pytania (FAQ):
Glin nie powoduje zmiany barwy, zapachu lub smaku wody. Tylko badanie laboratoryjne może potwierdzić obecność glinu w wodzie.
Glin jest naturalnie uwalniany do wody ze skał. Źródłem zwiększonych stężeń mogą być np. kwaśne deszcze lub ścieki przemysłowe.
Spożycie wody zawierającej glin nie stanowi bezpośredniego zagrożenia dla życia człowieka. Negatywne działanie glinu występuje w momencie przeniknięcia go do obiegu krwionośnego. Glin ma działanie toksyczne dla organizmów wodnych np. ryb.
Istnieje wiele metod usuwania glinu z wody. Są to strącanie, filtracja, wymiana jonowa, adsorpcja oraz odwrócona osmoza.