Normy dla wody pitnej: Sb 5 µg/l; Cr 50 µg/l; Cd 5 µg/l; Cu 2000 µg/l (tj. 2 mg/l); Ni 20 µg/l; Pb 10 µg/l; Hg 1 µg/l; Ag 10 µg/l
- Bez koloru, smaku i zapachu
- Przewlekłe zatrucie, uszkodzenie narządów i upośledzenie funkcji organizmu
Usuwanie metali ciężkich z wody
- Koagulacja, adsorpcja, odwrócona osmoza, dedykowane jonity
Uzdatniamy wodę od 1999 roku
Metale ciężkie w wodzie to na przykład chrom, miedź, srebro, ołów, nikiel, rtęć, kadm. W naturze raczej nie występują w stanie wolnym i nie są dobrze rozpuszczalne w wodzie. W wyniku kwaśnych deszczy, odcieków ze składowisk lub ścieków z przemysłu mogą się jednak dostawać do źródeł wody.
Jeśli występują w wodzie w swojej rozpuszczonej formie, to w większości są wysoce toksyczne zarówno dla ludzi, jaki i dla wodnych organizmów i środowiska naturalnego. Do ostrego zatrucia (tj. do spożycia jednorazowej dawki ze skutkiem natychmiastowym) nie powinno nigdy dochodzić. Zagrożeniem może być także przewlekłe zatrucie, gdy regularne przyjmowanie małych dawek po pewnym czasie zaczyna przejawiać się różnymi problemami zdrowotnymi (w zależności od konkretnego metalu). Metale ciężkie mają tendencję do gromadzenia się (akumulacji) w organizmach (organizm nie jest w stanie ich całkowicie wydalić).
Do usunięcia ciężkich metali można na szczęście wykorzystać relatywnie proste metody. W przemyśle wodnym wykorzystuje się koagulację, w mniejszych źródłach wybiera się raczej adsorpcję na węglu aktywnym lub dedykowanych jonitach, ostatecznie odwróconą osmozę. Podstawą jest jednak zapobieganie rozprzestrzenianiu się tych metali do środowiska i źródeł wody. Dlatego konieczne jest ścisłe przestrzeganie procedur usuwania ścieków, nietworzenie nielegalnych składowisk i umieszczanie niebezpiecznych odpadów (np. lamp rtęciowych) w punktach zbierania odpadów. Materiał zastosowany w systemach dystrybucji wody również powinien być odpowiednio dobrany.